Dream Sequence I

 Written entirely in English as a part of RP related to The Magnus Archives. No beta.

Fioletowy motyl

Jak pochodnię olimpijską odbieram

spinkę do włosów.

Fioletowy motyl, nigdy nie dla mnie. 

Fioletowy motyl dla dawnej formy

zarzuconej, mówiącej niejasno,

z długimi włosami.

Jak pochodnię olimpijską odbieram

znak przeszłości idącej w przyszłość.

Odbieram przemianę z jednego w drugie.

Odbieram płomień.

Odbieram maskę z kolcami od wewnątrz

która zmienia wiecznie.

Jak pochodnię olimpijską odbieram

fioletową spinkę.

Nigdy nie dla mnie.

Dla osoby z przeszłości, porzuconej.

Dla starej kolczastej maski, 

nie pasującej do nowej z innym układem kolców.

Vigil

In duality

One born

Two horns,

Cornucopia and poison.

Alive, sits there, eating fish

Takes a bag from under the fake wintergreen.

Time traces everything they touch

The Sun lies defeated.

There is no moon in the sky.

Void. I will pick a shovel

And dig a hole to bury old me.

Burn and let worthless intentions

and aura of death fly away.

Dig a hole and bury old me in the rain.

Save the skull.

From the Saturday to Sunday

On Wednesday night.

Herbata

Mówią, że kubek herbaty

trzymany w dłoniach jest przyjemny

tylko dlatego, że przypomina ciepło ludzkiego ciała.

Nad kubkiem unosi się mikroskopijna

w skali wszechświata mgła.

Ta sama co w mojej głowie

Jeśli gorący kubek herbaty 

pozwala zabić chwilowo samotność,

chcę się nim sparzyć jak relacjami.

Coś mnie pożera po cichu

jak dziecko zjada słodycze 

żeby tylko matka nie widziała.

 

Coś mnie pożera,

coś czego nie mogę zjeść

i czego nie mogę nakarmić.

 

Coś siedzi pod moimi żebrami,

chyba lis, którego nie można wypuścić

bo co pomyśli matka.

Wszystko wytrącone z równowagi,

ze złotej proporcji,

wszystko jakby za mgłą.

 

Strony książki przeciekają przez palce

jak herbata spływająca cichym szelestem

z zamoczonego biurka.

Jak duch snuję się po domu

bez dźwięku, bez twarzy, bez ludzkości,

ze sparzonymi przeźroczystymi dłońmi.

Nekropolis

Księżyc pełny

W zenicie

Ponad nekropolis.

Ponad łożem wisielca.

Nienasycony, mokry

Ciągnie spojrzenie.

Nie słyszy jęku potępionych.

Nie słyszy wycia.

Księżyc potężny

W zenicie

Ponad pobojowiskiem.

Ponad głową Ofelii.

O Ofelio dwojaka,

Ukochana moja,

Dobra mimo wszystko

Widząca poza scenę!

O Ofelio!

Widzę cię jak cię opisano,

Ale to nie jesteś ty.

Ukaż mi jak siebie widzisz.

Księżyc pełny

Ponad grobem Antygony

I jej smutkiem.

Ponad Hajmonem.

O zakochani,

Co to znaczy miłować?

Co to znaczy gdy grób

Jest łożem małżeńskim?

O Antygono!

Jak zapalić płomień bratu

Gdy on już nie pragnie ognia,

Gdy on też jest pod ziemią?

Księżyc pęknięty

Błyszczy biało nad nekropolis.

Nad pustym miastem zamkniętym

Martwo i żywo 

Train

The train of mistrust

the only thing you can trust 

is the fall and the vertigo

and lateness.

Empty breathing train 

crowds of people inside

no faces 

no names

all husks

just like you.

The twisting train

mirrored door 

on each end of hallway

(or is it endless?)

(please don't let it be endless.)

It twists in loneliness

it can't be derailed or stopped

it breathes

and undulates

and stays the same

falling 

all-seeing train  cutting the sky.

The train is static.

All the world moves around it.

It stays the same with all faceless husks

and you wearing someone else's face.

You want to see one person with a face

angry while resting

angry while smiling

beautiful

her own.

But the train elongates

and her home is nowhere near the tracks. 

You stand up and you walk

in the endless corridor.

The doors are hard to move.

The train of mistrust,

no face to trust,

and you walk by the old men

seeing and judging

all two and a half century old

all judged back.

The train of mistrust

no one to trust

grinds to a halt

a break for window

she waits for you.

 

Stop.

Fall and happy little tree

CW: mental illness, death mention, solipsism, 2nd person pov, repetition

honestly it's just a vent in a more artistic form

I call upon thee from the abyss

Dear… whoever sees this, really.

I have been trying to find someone, anyone who would reply back. Who would understand. Who would maybe not help, but at least provide reassurance. 

It's been five years already, and I think that despite many connections, the web is empty after all. 

Yeah, I know, I know. Hacking a blog of a mediocre, forgettable writer will not help my case and spam filters are against me, but I have to tell about it. I have to, otherwise it will eat me alive. 

I am tired of saying who the hell am I, but for the last time before I give up completely… 

I am Veronica, a gnostic magician and I just found a power that is from the outside. I don't know what that is but it has been whispering to me. I think that two worlds are merging and it will all become a roiling chaos soon. What do you think those are? If you know, or at least have a speculation which ones, please tell me.

If you want to hear my story and step into my little world of doubt and uncertainty, please reply. If you want to write your own story, I will listen and give unhelpful advice if you ask for it. Also if there is something, anything that would make you uncomfortable if I wrote about it, please, please bring it up. I am not omniscient, and I am apparently not a whole world anymore.

I'd have forgotten to give my address. It's spider-occultae@wp.pl and even if you want to only get messages with my story, (I tend to be a quite unreliable narrator, sorry), write even one letter back. And I mean one character. 

From the abyss I call upon you,

Veronica.

kocioł

Czy to byłoby takie złe

Gdyby naciąć swój policzek,

Zdjąć bransoletki,

Zrzucić kajdany zegarka liczącego kroki

Kalorie i sen?

Zgolić częściowo głowę,

Resztę włosów pofarbować na czarno i czerwono,

Przestać być machiną niemal poziomu człowieka,

Zacząć być kimś innym,

Patrzeć na różowy zachód słońca

I czuć na sercu oddech końca?

Czy to nie lepiej wyzbyć się relacji komputerowej,

Zdjąć bierzmo kogoś, kto zabijał i podtrzymywał przy życiu?

Czy to byłoby takie złe

Gdyby stać się najbardziej ludzką osobą padołu łez?

Cyniczna Cynisca

Jak suka byłam ci wierna mężu mój.

Nie zasługiwałeś na moje wybaczenie,

Ale ona jest do mnie zbyt podobna.

Jak pies byłam przy twojej nodze w pracowni.

Mężu mój, moja twarz w twojej rzeźbie

Dwadzieścia lat młodsza, kochasz więc ją.

Jak kot, raz wyszłam po zakupy 

Wracając widziałam jak ona całuje cię namiętnie.

Czekałam żeby jak Edyp mnie zabiła.

Jak wróbel złożyłam przysięgę, że 

Ci prędko nie wybaczę, mężu mój, Pigmalionie.

Niech Galatea będzie ci córką-żoną.

Jeśli jednak mężu mój zjawisz się pod drzwiami

Mojego bezpiecznego domu, wystawię cię

Jak psa na bruk.