Dream Sequence I

 Written entirely in English as a part of RP related to The Magnus Archives. No beta.

It is anxious

 it is lies.

it looks into its mirror

humanity stripped away like an old band-aid

quickly with the diagnosis

ill-fitting body,

awfully human.

it looks into its mirror.

it sees itself.

it is lies.

it uses different names for different friends.

it rebels by saying it's not human

(fully, maybe, at all).

awfully human. 

ill-fitting clothes on a body

unacknowledged by it.

just an image in the mirror.

 

the hands are pretty, 

half-working lattice of veins 

and nerves around brittle bones.

useful.

just an image in the mirror.

can an image hurt?

wrong name. 

it wants to dig a hole and lie down. 

it is lies.

it is lies told itself before falling asleep

falling into the end of endless void.

it is a cloud hanging in that void.

it is anxious.

safety of its room destroyed 

with lessons where it can see its name.

'names are overrated' it thinks.

it is anxious.

it's a new school year

at least it can cover its face

and imagine there is no mouth.

 it is anxious.

it has to speak.

it has a pleasant voice, it thinks

but still - too robotic.

it's happy to have a monotone robotic voice

it's happy to write in it

it's anxious about its awkward stiff movements.

again, robotic, it gives itself a break. 

it is lies.

it is anxious about them,

it is anxious about having to behave

like a proper human being.

 

it decides to not.

it decides to sit eerily still

and speak only in letters.

it is relieved to be itself.

Cieszę się

Cieszę się, że nie mamy 

Receptorów bólu

W żołądku.

Że trawienie nie jest

Oszałamiającym bólem.

Cieszę się, że oddychanie nie boli.

Że samospalenie się

Na małym ogniu jest

W pełni bezpieczne

I pożądane.

Cieszę się, że skóra 

ma receptory dotyku

I zimna. 

Przytulanie ma sens,

Krew nie zamarza w zimie.

Cieszę się, że mam

Tylko dwoje oczu,

Dwoje uszu.

Świat jest wystarczająco głośny

Jasny i bolesny.

Cieszę się, że mam ciało

Funkcjonalne.

Użyteczne.

Niemal nieograniczona ekspresja

Przez jego zakrycie.

Zniszczenie

Ruina.

Kiedyś człowiek.

Robaki wyżerające mięśnie.

Pleśń tuż pod skórą.

Zniszczenie.

Ciało jedzące.

Ciało rozpadające się.

Bolesne strzępy wiszącej skóry.

Biel.

Biel znikająca.

Skóra pochłaniająca biel.

Ruch bieli pod skórą. 

Pleśń.

Brak oddechu. 

Dziura w płucach.

Krew wypływająca z ust. 

jestem chorobą

Nadmiernie dorosłe słownictwo,
dyskomfort w byciu badanym,
i to, że nie lubię ziemniaków.

Bycie jasno transneutralnym,
ciekawość
i to, że nie lubię ludzi.

Niechęć do rozgadywania się przy kimś obcym,
pokerowa twarz by nie mieć więcej problemów
i zmęczenie istnieniem.

Szkoda, że jestem aktorem,
bo nie umiem w ich opinii
zmienić zachowania.

Szkoda, że jestem pisarzem,
bo nie umiem złapać niuansu
metafory i alegorii.

Szkoda, że bycie mną
jest nieuleczalną chorobą
która mogła zostać zaleczona dawno temu. 

Moje nerki są na lewej stronie.
Nóż w ręce.
Wycinam resztę siebie urażoną.

Usuwam skażenie.
Staję się sobą przez podpalenie dłoni
Stygmata usunięcia krwi na nich.

Oczyszczam się,
mózg wyrzucający zbędne emocje
w zaciszu domu by nie pokazać 

O gdyby się dało zamienić urażoną dumę
i niekochające odpowiednio serce
na błogą normalność i zrozumienie.

O gdyby się dało wyrzucić dżumę

Plamę tego, że jestem kimś chorym

Według innych.

O gdyby się dało nie uważać mojej osobowości

Za wypaczenie bo wiem kim jestem

Ale nikt mi nie daje tym być.

Eyes as mouths

With special dedication to Boson.