Rzeźba - idealne odwzorowanie.
Obydwa, daj Boże, przeżyją dłużej
Niż Ty i ja, i gwiazdy
Jak żyć wiecznie?
Złam pisarzowi serce,
Zapłać za czas i farby malarzowi,
Spotkaj się z fotografem.
Noś skamieniałe serce
zmarłego męża przy sobie,
a nasza pierwsza randka
będzie na grobie twojego przodka.
Mario, pisz swoją poezję.
Mario, bądź mi muzą,
niechże umieszczę cię
pomiędzy rozdziałami.
Bądź pionierką.
Opisz lęk przed zmianą naszego świata.
Przed samozagładą.
Przed światem bez nas.
Chowamy się pod złamanym
beznadziejnym parasolem,
który nie ochroni nikogo
przed kwasem z nieba.
Nie zatańczymy razem na ulicy
burego miasta z sadzą na ścianach.
Nie zatańczymy w deszczu.
Schowamy się w środku czytając książki.
Mario, odwiedźmy bibliotekę.
Mario, wymieńmy się książkami jeszcze raz.
Stańmy na szczycie spopielonego świata
w maskach, przetrwajmy kolejne dwa tygodnie.
Co pcha człowieka ku nieskończoności?
Strach? Zemsta? Nienawiść?
Bądźmy doskonałymi,
Sięgnijmy do gwiazd.
Co sprawia, że sięgamy do nieśmiertelności?
Pycha? Duma? Chęć panowania
nad ruinami?
Zrujnowany świat to miejsce dla sępów.
Nieśmiertelność postaci literackich.
Wieczna młodość portretu,
dziewięć kopii tej samej książki,
purpurowy poranek i znaleziony ostatni list.
To ta niebieska i biała teczka.
To ten list. Stary, dwa lata.
Przepraszam czytane tysiące razy,
niedopalone świece i wazon rzucony o ścianę.
By zatrzymać po drugiej stronie dają coś.
Nie przyjmuj podarunku, rzuć nim o ścianę.
Wróć do mnie,
a ja nie odejdę ani razu więcej.
Złam serce pisarzowi.
Zapłać malarzowi za czas i farby.
Wdaj się z właściwym muzykiem w romans.
Sięgnij po swoją nieśmiertelność.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz